Daar zat ik dan. Op donderdagavond 28 december. In een rolstoel op de spoedeisende hulp van het Westfriesgasthuis in Hoorn.
Ik was tijdens springles op een ongelukkige manier van mijn paard gevallen. Ik lag op de grond en ik wist meteen dat het mis was… Alsof mijn voet los hing van mijn onderbeen…
Tja, en toen kwam het moment dat mijn paardrijlaars toch écht uit moest… Tot zover had deze strakke laars nog als een soort spalk gefungeerd. Gelukkig heb ik een lange rits in mijn laars en kon ik daardoor mijn been en voet eruit frummelen. Bij het zien van mijn been schrok ik flink! Ik herkende mijn eigen been niet! Mijn voet stond niet meer in lijn met mijn onderbeen (zie figuur 2).
Het was meteen duidelijk dat er röntgenfoto’s gemaakt moesten worden. De röntgenfoto’s lieten verschillende breuken zien. Eén breuk in mijn scheenbeen (boven mijn binnenste enkelknokkeltje) en 3 breuken in mijn kuitbeen.
Op de foto (zie figuur 3) is het duidelijk zichtbaar. De foto toont mijn rechterbeen vanaf de voorzijde. Het grote lange bot rechts is mijn scheenbeen, de binnenzijde van mijn rechter onderbeen. Het dunne lange bot links is mijn kuitbeen, de buitenzijde van mijn rechter onderbeen. Samen vormen zij mijn enkelvork waar mijn voet (sprongbeen) in rust. Mijn sprongbeen moet eigenlijk in het verlengde van mijn scheenbeen staan. En dat is nu niet bepaald het geval…
Na het maken van de röntgenfoto werd besproken wat het plan van aanpak zou zijn. Mijn enkel was te gezwollen om te opereren. Er is dan teveel kans op complicaties. Zoals het ontstaan van ontstekingen en infecties door het niet goed kunnen sluiten van de huid. Dus de breuken en het sprongbeen moesten worden gerepositioneerd (zie figuur 5) en vervolgens met gips gespalkt worden. En dan was de verwachting dat ik over een week of 1,5 week geopereerd zou kunnen worden. Mij werd aangeraden om mijn been goed hoog te houden. Mijn enkel moet iets hoger liggen dan mijn knie en mijn knie moet vervolgens weer iets hoger liggen dan mijn heup. Op woensdag 3 januari heb ik een controle afspraak gepland staan.
Woensdag 3 januari had ik een controle afspraak in het ziekenhuis. Ze hebben mijn gips verwijderd en de trauma-chirurg in opleiding heeft mijn enkel bekeken. Wat had ik graag nog vóór het weekend geopereerd willen worden! Maar helaas, mijn enkel was nog veel te dik. De kans op ontstekingen en infecties is veel te groot als ze na de operatie de huid niet goed kunnen sluiten. Dus de afspraak werd gemaakt dat ik op maandagochtend 8 januari om 8 uur mijn enkel moest laten controleren. Als deze voldoende was afgenomen qua zwelling dan mocht ik mij melden in de centrale hal en zou een gastheer of gastvrouw mij naar de afdeling brengen. En tot die tijd… Been hoog houden!
Eindelijk! Uit de controle blijkt dat ik vandaag geopereerd kan worden! Ik ga niet beweren dat ik er zin in heb… Maar ik ben zó blij als alles weer aan elkaar vastzit! Het klinkt misschien een beetje gek… Maar ondanks het gips, voel ik dat het los zit van binnen. Ik voel het soms knakken en ploppen (verschuiven?!)… Bah! Naar gevoel! Zo ook het gevoel in mijn been van ‘vollopen’, als ik mijn been maar éven in verticale positie breng. Die drukverhoging voelt heel vervelend! Ik ben er klaar mee! Opereren die handel!
Ik heb deze ochtend niet meer mogen eten, alleen maar heldere vloeistoffen mogen drinken. Voorafgaand aan de operatie is het belangrijk dat mijn blaas goed leeg is. Oei, wat heb ik een trek gehad die ochtend!
Om half 11 ben ik naar de O.K. gereden. Al mijn gegevens worden nogmaals gecheckt. Wie ben ik? Wat is mijn geboortedatum? Heb ik allergieën? Wat gaat er gebeuren? Enzovoort.
In samenspraak met de anesthesiste hebben we gekozen voor een ruggenprik. Uiteindelijk kies ik ook voor een roesje. Laat mij maar even lekker slapen. Ik geloof niet dat ik behoefte heb aan het horen van een boor. Evenals het overleg tussen chirurgen… Ik begrijp teveel van de medische taal, ben ik bang.
Verder ben ik super blij met de traumachirurg en de traumachirurg in opleiding! Vooraf hoopte ik al dat zij deze operatie zouden gaan uitvoeren. Ik heb ze nog even toegefluisterd dat ik weer terug wil in het paardrijzadel. En dat het fijn zou zijn als de bewegingsvrijheid van mijn enkelgewricht weer zo groot mogelijk wordt. Misschien dat ze dan extra hun best doen 😉
En dan word je weer langzaam wakker op de verkouverkamer… Met een raketje (ijsje) in je hand… En klapperende kaken… De gipsverbandmeester komt mijn enkel en onderbeen van gips voorzien. Ik vraag hem of hij ervoor wil zorgen dat mijn enkel alvast in een 90 graden hoek staat. Tja, ik voel nu toch nog niets en dan hebben we die mobiliteit alvast maar gewonnen!
Ik herstel vlot en word al gauw teruggereden naar zaal. Omstreeks 14u ben ik daar weer. Er moeten een aantal dingen gebeuren voordat ik weer terug naar huis mag.
In de loop van de namiddag voel ik mij steeds beroerder worden. De pijn neemt toe… Ik word misselijk… Ik weet mij geen houding meer te geven!
Vanuit de fysiotherapie weet ik dat afleiding de allerbeste pijnstiller is. Het brein kan zich maar op één ding tegelijk concentreren. Als de focus volledig op de PIJN gericht is, ervaar je de pijn ook intenser. Dit is ook één van de redenen waarom we ’s nachts in bed (niets doen) de pijn ook als vervelender ervaren dan overdag (afleiding).
Maar wat ik ook probeerde (met mijn buurman kletsen, tijdschrift lezen, radio/muziek luisteren, storytell…), het hielp voor geen meter!
Na enkele probeersels wat betreft pijnstillers en infuus, werd mij verteld dat er nog een plan C was. Maar dan mocht ik niet meer naar huis. Dat vond ik totaal niet erg! In deze conditie wilde ik niet eens naar huis! De verpleegkundige had overleg gehad met de anaesthesist. Een injectie dipidolor in mijn dijbeen zou mogelijk een goede pijnstillende werking kunnen hebben. Wát een héérlijk middel! Er gleed eindelijk een bepaalde rust over mij heen.
