Twee weken na de operatie mocht ik weer naar het ziekenhuis voor controle. Er stonden die dag een aantal dingen op de planning:
Ik vond het spannend want ik had geen idee hoe mijn enkel/onderbeen eruit zou zien. Ik heb na de operatie, op de verkoeverkamer, geprobeerd om de dekens op tillen en even te spieken. Maar dat wilde niet echt lukken. Ik was nog te slapjes, had een lekkend raketje in mijn hand, een verpleegkundige was van alles aan het controleren, en voor ik het wist had de gipsverbandmeester mijn onderbeen al in het gips zitten.
Uiteindelijk bleken de wonden er mooi uit te zien en de hechtingen konden verwijderd worden. Maar wat is mijn onderbeen al mager geworden!!! Atrofie, noemen we dat in de medische wereld. Afname van spierweefsel door langdurige inactiviteit. Ik merk dat ook in mijn dijbenen. Als ik mijn linker dijbeen vastpak dan voel ik spierweefsel, en als ik mijn rechter dijbeen vastpak dan voel ik gewoon mijn bot onder mijn huid. Echt heel bizar! En ja, natuurlijk doe ik oefeningen. Optrekken van mijn tenen, het klauwen van mijn tenen, vanuit buiklig mijn voetzolen richting het plafond bewegen i.v.m. de aanspanning van mijn bilspieren, het strekken van mijn knie i.v.m. de aanspanning van mijn dijbeenspieren… Maar laten we eerlijk zijn… Dat kan 10 km hardlopen, 1u paardrijden of 20x per dag de trap in de fysiotherapiepraktijk op en af hollen, niet compenseren…
In de figuur 3 zien jullie 2 uitgeprinte röntgenfoto’s. De linker opname is gemaakt vóór de operatie en de rechteropname na de operatie. Beide foto’s laten de voorzijde van mijn rechter enkel zien.
Figuur 3 - Röntgenfoto's van voor en na de operatie
Mijn binnenste enkelknokkeltje (rechts op de foto - uiteinde van mijn scheenbeen) is met een schroef weer vastgezet aan mijn scheenbeen. Met een plaat en schroeven heeft de chirurg mijn kuitbeen proberen te repareren. En verder is er nog een lange horizontale schroef geplaatst om mijn kuitbeen aan mijn scheenbeen te fixeren. Dit is ter ondersteuning van het herstel van de zogenaamde syndesmose. Een syndesmose is een verbinding van beenderen door sterk bandweefsel (ligamenten). Deze banden maken dat er een sterke vork ontstaat waar de voet in opgesloten wordt en in kan scharnieren. Deze banden zijn niet in beeld te brengen op een röntgenfoto. Toch weten we dat de syndesmose beschadigd is omdat mijn voet zich tijdens de val heeft kunnen verplaatsen naar de buitenzijde van mijn onderbeen (zie figuur 2 en 3 in mijn verhaal van 28 december).
Er is besloten dat ik de komende 4 weken nog gips zal moeten dragen. Ik mag het been zeker nog niet belasten. De natuur zal zijn werk moeten doen en ik hoop dat de röntgenfoto’s die dan gemaakt zullen worden, het herstel van botweefsel zullen laten zien.
