Elke ondernemer met personeel krijgt er wel eens mee te maken: een medewerker die lichamelijke klachten heeft en daardoor beperkt wordt in zijn werk of, erger nog, hierdoor in de ziektewet raakt. Dit kost het bedrijf niet alleen veel geld, het kan ook de werksfeer en de andere werknemers beïnvloeden. Gelukkig is er een oplossing in de vorm van bedrijfsfysiotherapie. Jeroen Zandstra, eigenaar van FIA Fysiotherapie Alkmaar Bedrijfsfysiotherapie en inmiddels 18 jaar werkzaam als (bedrijfs)fysiotherapeut, legt uit wat hij voor ondernemingen in Noord-Holland kan betekenen.
FIA Bedrijfsfysiotherapie heeft een compleet pallet aan diensten. Jeroen en zijn team behandelen lichamelijke klachten van werknemers, zodat zij gezonder en gelukkiger op de werkvloer aan de slag kunnen. “Dit doen wij op een holistische manier, want fysiotherapie is slechts één stukje van de puzzel. Klachten kunnen onder meer voortkomen uit een verkeerde houding. Dit zie je vaak bij mensen die lang achter een computer moeten zitten of bij internationale vrachtwagenchauffeurs. Maar klachten kunnen ook opborrelen door mentale ongemakken.” Jeroen en de andere fysiotherapeuten van FIA Fysiotherapie Alkmaar gaan altijd het gesprek aan met hun patiënten, zodat de oorzaak van de klacht kan worden achterhaald. “Als je huwelijk op de klippen loopt of als je te maken hebt met ziekte en zeer in de familie, is het niet gek dat je lichaam daarop reageert. In zo’n geval verwijs ik iemand door naar bijvoorbeeld een coach die daar gespecialiseerd in is.
Ons doel is om mensen verder te helpen en niet in een vicieuze cirkel te laten ronddwalen. Als medewerkers na een ziekteverzuim van een paar maanden door ons weer in het bedrijf, al dan niet in een andere functie, kunnen meewerken, dan ben ik een gelukkig mens!”
Maar niet alleen het rehabiliteren van medewerkers is een doel van FIA Bedrijfsfysiotherapie. Het bedrijf wil de klachten juist tegengaan, zodat er zo min mogelijk wordt verzuimd. Daarvoor heeft Jeroen het ‘stoplichtmodel’ bedacht.
“Het is heel simpel. Een stoplicht heeft drie kleuren: rood, oranje en groen. Bij ons staat rood voor lichamelijke klachten die in het bedrijf voor verzuim zorgen. Oranje geeft aan dat er lichamelijke klachten zijn bij medewerkers, maar dat er nog geen verzuim is en bij groen ga je preventief klachten, en dus verzuim, behandelen. Naar die laatste stap wil ik graag toe. Voorkomen is nog altijd beter dan genezen!” Om die wens kracht bij te zetten, heeft Jeroen samen met zijn collega Robert Jansen een speciale training tot ergocoach in het leven geroepen.
“We leren ondernemers, leidinggevenden en BHV’ers klachten te signaleren, voordat ze zo ver gevorderd zijn dat er verzuim ontstaat. Dit begint met goed kijken en luisteren naar je collega’s. Staat iemand kreunend op uit zijn stoel of zie je dat iemand aan zijn nek trekt, dan kunnen we met FIA Fysiotherapie Alkmaar hier direct op inspelen. De mensen die onze training volgen zijn dus de ogen en oren op de werkvloer. Zodra zij iets signaleren, geven ze aan of dit rood, oranje of groen is en ondernemen wij direct actie, zodat de klacht snel kan worden verholpen of zelfs niet eens hoeft te ontstaan.”
“Dit doen we ook bij Verheul in Anna Paulowna. Eens per maand gaan Robert of ik langs op de werkplek. Dit is een laagdrempelige manier om medewerkers de kans te geven om advies in te winnen over hun eventuele klachten of over de juiste werkhouding om klachten te voorkomen. Daarnaast check ik of de medewerkers de adviezen ook praktiseren. Deze adviesspreekuren kunnen dus op een kantoor zijn, maar ook bijvoorbeeld op de vloer bij een slagerij of bij een vrachtwagenchauffeur in de cabine. Overal waar gewerkt wordt, kun je onze expertise inhuren, zodat we samen het verzuim tegen kunnen gaan!”
Aangezien Jeroen en Robert regelmatig op diverse werkplekken komen en constateerden dat veel werkplekken verkeerd zijn ingericht, geven ze ook ergonomisch advies en voeren ze beeldscherm- en werkplekonderzoeken uit. “Daarbij wordt elke individuele werkplek in de organisatie bekeken en daar geven we een advies over. Op die manier kan de werkgever door relatief kleine aanpassingen te doen preventief klachten voorkomen.”
Ook kan het tweetal worden ingezet om een RI&E (risico-inventarisatie en -evaluatie) te formuleren en een PMO (periodiek medisch onderzoek) uit te voeren. “De Arbowet verplicht iedere werkgever om hieraan te voldoen. Veel bedrijven weten niet goed welke regels hier nu eigenlijk aan verbonden zijn en het kost ze veel tijd/geld om dit intern te laten uitzoeken. Op zo’n moment sluiten wij graag aan, zodat wij het bedrijf volledig kunnen ontzorgen met onze expertise.”
Naast bedrijfsfysiotherapie en alle facetten die daarmee te maken hebben, biedt FIA Fysiotherapie Alkmaar andere diensten, zoals dry needling, medische fitness en medical taping aan. Lees meer informatie over de specialisatie bedrijfsfysiotherapie en hoe bedrijfsfysiotherapie verzuim voorkomt in uw organisatie!
Liever persoonlijk contact? Jeroen en Robert komen graag vrijblijvend bij u langs voor een kennismakingsgesprek.
Vandaag heb ik een afspraak gehad met de traumachirurg. Het doel sinds onze laatste afspraak op 4 april was dat ik van 50% belasting (lopen met 2 elleboogkrukken) op zou gaan bouwen naar 100% belasting (lopen zonder elleboogkrukken). En ik moet zeggen dat dit goed gelukt is! Ik ben heel tevreden over het beloop. Wel is de situatie zo dat ik zonder krukken nog niet zo netjes loop. Ik mis nog kracht en balans, en de bewegingsvrijheid van mijn enkel is nog te beperkt om mijn voet goed af te wikkelen. Dus ik mag van mijzelf in en om huis zonder krukken ‘lopen’ maar daarbuiten vind ik dat het beter is om met 1 of 2 krukken te lopen. Ik vind dat ik deze zijwieltjes gewoon nog even moet gebruiken om het enkelgewricht en de weefsels rond het gewricht de juiste input te geven. Als ik mijn gewricht niet voldoende instuur, win ik ook niet meer bewegingsvrijheid. En als ik niet voldoende lengte vraag van mijn banden, pezen en spieren, dan zullen ze ook niet soepeler worden.
Veel mensen om mij heen vragen of ik veel pijn ervaar. Dat valt wel mee. Het is vooral de zwelling die snel ontstaat, de bewegingsbeperking in mijn enkel en voet, en de verminderde kracht en balans die mij de meeste hinder geven. Behalve als ik toch iets teveel heb gedaan, of te snel wil of te gehaast ben. Dan schrik ik wel eens van een misstap of iets van een pijnscheutje. En als mijn enkel erg dik is, dan kan het drukkend en tintelend/jeukend voelen… Maar dat valt niet echt onder de noemer ‘pijn’.
De afgelopen periode stond ook in het teken van het terugwinnen van activiteiten. Denk aan bepaalde huishoudelijke activiteiten zoals stofzuigen, werkzaamheden in de tuin, alleen mijn boodschappen doen, autorijden enzovoort. Alles in mijn dagelijkse leven is momenteel een training. En als iets weer lukt dan maakt dit een volgende activiteit weer mogelijk. En zo wordt mijn actieradius steeds groter!
In de komende periode zal ik ook mijn activiteiten op de werkvloer gaan opbouwen. Ik zal gaan starten met het begeleiden van mijn oefengroepen en daarnaast zal ik weer een enkele cliënt gaan behandelen. En zo opbouwend voort. En in september heb ik de volgende afspraak met de chirurg. Dan gaan we evalueren. Hoe zal de beweeglijkheid van mijn enkel dan zijn? Bestaat er dan nog een verschil tussen mijn aangedane en niet-aangedane enkel? Kan ik alles wat ik wil? We zullen zien dan! Tot die tijd doseren en opbouwen!
Wilt u contact opnemen met FIA Fysiotherapie Alkmaar? U vindt hier onze contactgegevens.
Laatste update: mei 2021
Dat fysiotherapeuten sportief zijn en graag in beweging zijn wordt door veel mensen als waar aangenomen. De medewerkers van het Fysiotherapeutisch Instituut Alkmaar vonden het tijd om dit eens te bewijzen!
Op 9 mei jl. vond de 6e editie van de Alkmaar City Run by Night plaats. Wel meer dan 9000 deelnemers deden dit jaar weer mee met dit spectaculaire event, waaronder ook 7 medewerkers van onze praktijk.
Aan de 5 km-loop deden voor ons mee: fysiotherapeuten David Meijer, Halbe Kooter, Jelle Schumacher, Rocky Loots (fysiotherapeut i.o.) en onze office manager Sonja Keur.
Aan de uitdagende 10 km-loop deden mee: fysiotherapeuten Robert Jansen, Romy Commandeur en Jeroen Zandstra.
En dat zij fit zijn hebben ze bewezen; we zijn als 5e geëindigd bij de 5 km business run!
Wilt u ook in beweging komen en fitter worden geef u dan nu op voor Join2move!
Join2move is een initiatief om bewoners van Alkmaar onder begeleiding van een bewegingsdeskundige gezamenlijk in beweging te krijgen.
De trainingen zijn wekelijks op woensdagochtend van 9.30 uur tot 10.30 uur. We verzamelen bij het IJkgebouw in het Victoriepark. Deelname is gratis!!!
Laatste update: mei 2021
Woensdag 19 februari is het gips verwijderd en de afgelopen 6 weken heb ik hard geoefend om de bewegingsvrijheid van mijn enkel te verbeteren en om daadwerkelijk met 50% belasting en 2 elleboogkrukken te kunnen lopen. De eerste dagen, nadat ik uit het gips was, waren heel pittig. Het leek alsof mijn enkel en voet niet van mijzelf waren. De huid was super gevoelig. Zelfs het vallende water van de douche was pijnlijk. Het gewricht was super stug en de beweeglijkheid nihil. Weet u dat verhaal nog over de plantair- en dorsaalflexie? Vooral het tekort aan dorsaalflexie (voet naar de scheenbeen bewegen) was lastig. Want het tekort maakte dat ik mijn voeten niet naast elkaar kon zetten. En dat is weer lastig tijdens het staan, het afwikkelen van mijn voet en het werkelijk belasten van mijn enkel met 50% van mijn lichaamsgewicht. En ik had ook niet het vermogen om bepaalde spieren aan te spannen. Alsof ik niet meer het knopje kon vinden om ‘m in te drukken. Héél vreemd om dat te ervaren!
Uiteindelijk heeft het 3 weken geduurd voordat ik mijn beide voeten naast elkaar kon zetten. Daarna ging het snel. Dit was zo’n essentiële stap voorwaarts! Vanaf dat moment waren koken, bakken, douchen, lopen met 2 krukken, allemaal trainingsmomenten. En opeens was ‘normaal’ traplopen ook weer een mogelijkheid. Héél fijn! In zo’n fase is het belangrijk om de normale dagelijkse activiteiten bewust uit te voeren en kritisch te zijn op de betrokkenheid van je aangedane enkel. Men heeft geen idee hoe vaak het stemmetje in mijn hoofd mij corrigeerde! ‘Corian!! Let op! Been bijtrekken, erop staan!’.
Vanaf het moment dat ik uit het gips was, heeft mijn collega Christel mij iedere week behandeld. Ik kan zelf 101 oefeningen bedenken, maar het is erg fijn om daarnaast een coach te hebben en iemand die mijn enkel- en voetgewrichten mobiliseert en mijn kuitspieren en huid/litteken los masseert.
Op maandag 4 april had ik de controle afspraak met de chirurg. Hij was tevreden over de röntgenfoto’s die opnieuw gemaakt waren en tevreden over het functioneren van mijn enkel. De opdracht is nu om in de daarop volgende 6 weken de belasting op te voeren naar 100% belasting op mijn aangedane enkel. Dit betekent dat ik eerst met 1 kruk ga lopen en daarna zonder enig hulpmiddel. Spannend!
Naast het feit dat alle normale dagelijkse dingen meer een training zijn geworden, vind ik de skateboard-oefening nog steeds een super fijne oefening om te doen. Ik doe deze oefening nu 2 keer per dag gedurende een half uur. ’T Is goed dat ik geen benedenburen heb want deze arme mensen waren gek geworden van het gerol van een skateboard over de vloer. Daarnaast gebruik ik de hometrainer nog regelmatig en loop ik iedere dag een rondje buiten. En dat rondje wordt steeds een beetje groter.
Verder doe ik veel grondoefeningen op een matje. Bij sommige oefeningen moet mijn enkel/voet meedoen, maar er zitten ook veel oefeningen tussen die niet specifiek zijn voor mijn enkel maar gewoon gericht zijn op mijn algehele fitheid.
Sinds de week van 9 april lukt het mij om met 1 kruk te lopen! Ik kan het bewijzen met een filmpje!
En sinds de week van 16 april lukt het om de squat-oefening beter uit te voeren en om op het randje van de traptrede op mijn tenen te gaan staan. Verder ben ik nu aan het stoeien met kleine momenten van het op 1 been staan. Met ondersteuning weliswaar. Maar het begin is er!
Ik vertelde in mijn vorige stukje toch over ‘use it, or lose it’? En dat botweefsel ook levend weefsel is wat zich continu aanpast aan de belasting van het dagelijks leven. Net zoals spierweefsel. Als je spieren traint, word je krachtiger en handiger. Doe je niets, dan neemt de kracht en conditie van je spieren af. Een periode van onderbelasting geeft te weinig stimulus aan de botten om sterk te blijven. Het leidt tot een vermindering van het skeletgewicht. Er treedt calciumverlies op. Dit noemt men osteopenie. En dan kijken we nu even naar mijn röntgenfoto’s… De linker foto is vlak na mijn operatie (8 januari) gemaakt. En de rechter foto op 4 april. Als u goed kijkt naar de botten van mijn voet, en ook mijn scheenbeen (grote verticale bot), dan is te zien dat ze minder wit zijn… Zo ziet u maar hoe belangrijk beweging is voor ons lichaam!!! In mijn geval zullen mijn botten zich weer gaan aanpassen naarmate ik weer meer zal gaan staan, lopen en sporten. Gelukkig!
Laatste update: mei 2021
Op zaterdag 7 april hebben Halbe Kooter, Bert Osendarp en Jannes Blokstra het NVMT-symposium 2018 ‘Thoracic park’ bezocht.
Bij dit symposium stond de ‘thoracale wervelkolom’ oftewel de borstwervelkolom centraal.
Het niet goed functioneren van dit deel van de rug is vaak cruciaal bij het ontstaan van schouder-, nek- en lage rug klachten.
Door manuele therapie en oefentherapie kunnen we de borstwervelkolom soepel en sterk houden.
De versterkte kromming in de bovenrug kwam ook ter sprake. Er werd altijd aangenomen dat het “krommer” worden van de bovenrug bij de ouder wordende mens alleen werd veroorzaakt door een vormverandering van de wervels en tussenwervelschijven.
Nieuw onderzoek heeft aangetoond dat het verlies van spierkracht hier mede verantwoordelijk voor is. Oefenen heeft dus zeker zin!!!
Laatste update: mei 2021
Collega Jeroen Zandstra heeft op 6 april ‘18 in aanvulling op de jaarvergadering van het Schoudernetwerk NHN, een workshop bijgewoond van Monica Solana Tramunt. Waar anderen het al hadden opgegeven, heeft deze Spaanse fysiotherapeut de olympisch zwemkampioen (10 km open water), Sharon van Rouwendaal, op tijd fit gekregen voor de Olympische Spelen van 2016 in Rio de Janeiro.
Monica Solana Tramunt is een toegewijd fysiotherapeut die haar kennis doorgeeft tijdens workshops en masterclasses. Ze behandelt veel topzwemmers en ze past haar technieken ook preventief toe om klachten te voorkomen. In de workshop kwam naar voren dat fysiotherapeuten kritisch moeten zijn op de centrale positie van de schouderkop t.a.v. de schouderkom. Intensief zwemmen kan leiden tot het naar voren plaatsen van de schouderkop. Tijdens de workshop is er aandacht geweest voor behandeltechnieken die de te gespannen weefsels (kapsel, banden, spieren) soepeler maken én oefeningen die de spieren sterker maken en leiden tot een centrale positie van de schouderkop.
Laatste update: mei 2021
Op vrijdag 6 april ’18 heeft Tamara Nooy een cursusdag bezocht waarbij echografie van de elleboog centraal stond. Binnen Fysiotherapeutisch Instituut Alkmaar wordt al vele jaren gebruik gemaakt van echografie bij de diagnostiek van schouderklachten.
Bij klachten van de elleboog kan dit echter ook een waardevolle aanvulling zijn in de diagnostiek en de behandeling.
De welbekende ‘tenniselleboog’ (epicondylitis lateralis) en ‘golferselleboog’ (epicondylitis medialis) kunnen hiermee zichtbaar gemaakt worden. Hoewel de naam anders doet vermoeden, komen deze aandoeningen zeker niet alleen bij tennissers en golfers voor!
Ook afwijkingen in de bicepspees aan de voorzijde van de bovenarm en afwijkingen in de tricepspees aan de achterzijde van de arm kunnen in beeld gebracht worden.
Heeft u zelf of uw behandelend therapeut het vermoeden dat u een peesontsteking of slijmbeursontsteking in de elleboog heeft maak dan snel een afspraak. U heeft geen hiervoor verwijzing nodig van huisarts of specialist!
Laatste update: mei 2021
Er zijn weer 4 weken voorbij na mijn laatste controle. En dus 6 weken na de operatie. De eerste periode na de laatste controle verliep een beetje met ups en downs. Maar sinds het weekend van 3 februari ging het super goed! Ik sliep weer heerlijk, mijn been voelde rustig en ik hinkelde lekker het huis door. Wel moest ik nog erg letten op de verticale positie van mijn onderbeen. Te lang ‘normaal’ zitten, of te lang staan, gaf een onaangenaam gevoel in mijn been. Het regelmatig hooghouden van mijn onderbeen was nog wel een belangrijk iets.
Deze dag zijn er opnieuw röntgenfoto’s gemaakt en is mijn gips verwijderd. De arts was tevreden over wat hij zag. De eerste heling is zichtbaar. Opnieuw in het gips is niet nodig. Ik mag de komende 6 weken mijn enkel 50% belasten. Dit betekent dat ik nu met 50% van mijn lichaamsgewicht op mijn geopereerde enkel mag staan. En dat ik met 2 elleboogkrukken blijf lopen, maar dat ik nu mijn voet tussen de krukken op de grond mag plaatsen. Verder moet ik hard gaan werken aan de bewegingsvrijheid van mijn enkel. Deze is zeer beperkt. De eerste 2 dagen na de controle waren echt niet fijn. Ik miste de ondersteuning en de bescherming van het gips. Maar nu gaat het echt beter!
Op dit moment ben ik met een aantal oefeningen bezig. Enerzijds is dit goed voor het botherstel. Maar wat nu ook heel belangrijk is, is dat mijn enkel soepeler gaat worden. Ik heb nu een hometrainer (fiets) in de woonkamer staan en ik oefen met een skateboardje, een wipwapplankje en ik doe nog 2 oefeningen vanuit langzit en zit met afhangend been.
Dit alles om de plantair- en dorsaalflexie van mijn enkel te verbeteren. Dit zijn de twee bewegingsrichtingen in het bovenste spronggewricht (zie fig 1).
Dit is het gewricht tussen de beide enkelknokkeltjes (enkelvork) en de voet. Het afvlakken van de voet noemt men met een Latijns woord in de medische wereld ‘plantairflexie’, en het optrekken van de voet naar de scheenbeen noemt men ‘dorsaalflexie’. Onder het bovenste spronggewricht zit het onderste spronggewricht. Dit gewricht zit eigenlijk meer in de voet (onder het sprongbeen – het bot wat ingeklemd zit in de enkelvork) en verzorgt de zijdelingse bewegingen.
In figuur 2 tot en met 5 toon ik mijn maximale plantair- en dorsaalflexie. Ik kan u vertellen dat dit veel te weinig is. Probeert u het maar eens uit met uw eigen enkels, terwijl u dit stukje aan het lezen bent!
Met onderstaande foto’s wil ik laten zien welke oefeningen ik nu thuis doe. En natuurlijk de hometrainer!
In figuur 2 laat ik mijn voet heen en weer rijden met het skateboard ter bevordering van de mobiliteit van mijn bovenste spronggewricht. Mijn linkervoet helpt een beetje mee.
In figuur 3 probeer ik de voor- en achterrand van het bord op de grond te tikken.
In figuur 4 trek ik mijn afhangende voet op. Helaas mis ik de kracht een beetje. Dus met het elastiek help ik mijn spier die het onderbeen optrekt.
In figuur 5 helpt het elastiek mijn voet naar de dorsaalflexie. Door middel van aanspanning van mijn kuitspier duw ik mijn voet naar de plantairflexie.
In het menselijk lichaam geldt een belangrijke regel… Use it or lose it! Elk weefsel in het menselijk lichaam past zich aan fysieke belasting aan en doet dit ook bijgebrek aan belastingprikkels. Het skelet en de spieren zijn daarop geen uitzondering. Denk maar eens aan de ruimtevaarders bij wie de gewichtloosheid en de bewegingsbeperking tot een zodanig bot- en spiermassaverlies leidt,dat ze na landing op aarde niet meer op hun benen kunnen staan.
Zo ook mijn onderbeen… Wat een verlies aan spiermassa! En zo reageert bot dus ook. Botweefsel is ook levend weefsel wat zich continu aanpast aan de belasting van het dagelijks leven. Het schijnt dat bij enkele weken ‘immobilisatie’ de belastbaarheid van het bot al afneemt… Een goede reden om te stoppen met dit stukje… Ik ga direct weer aan de gang met mijn oefeningen!
Twee weken na de operatie mocht ik weer naar het ziekenhuis voor controle. Er stonden die dag een aantal dingen op de planning:
Ik vond het spannend want ik had geen idee hoe mijn enkel/onderbeen eruit zou zien. Ik heb na de operatie, op de verkoeverkamer, geprobeerd om de dekens op tillen en even te spieken. Maar dat wilde niet echt lukken. Ik was nog te slapjes, had een lekkend raketje in mijn hand, een verpleegkundige was van alles aan het controleren, en voor ik het wist had de gipsverbandmeester mijn onderbeen al in het gips zitten.
Uiteindelijk bleken de wonden er mooi uit te zien en de hechtingen konden verwijderd worden. Maar wat is mijn onderbeen al mager geworden!!! Atrofie, noemen we dat in de medische wereld. Afname van spierweefsel door langdurige inactiviteit. Ik merk dat ook in mijn dijbenen. Als ik mijn linker dijbeen vastpak dan voel ik spierweefsel, en als ik mijn rechter dijbeen vastpak dan voel ik gewoon mijn bot onder mijn huid. Echt heel bizar! En ja, natuurlijk doe ik oefeningen. Optrekken van mijn tenen, het klauwen van mijn tenen, vanuit buiklig mijn voetzolen richting het plafond bewegen i.v.m. de aanspanning van mijn bilspieren, het strekken van mijn knie i.v.m. de aanspanning van mijn dijbeenspieren… Maar laten we eerlijk zijn… Dat kan 10 km hardlopen, 1u paardrijden of 20x per dag de trap in de fysiotherapiepraktijk op en af hollen, niet compenseren…
In de figuur 3 zien jullie 2 uitgeprinte röntgenfoto’s. De linker opname is gemaakt vóór de operatie en de rechteropname na de operatie. Beide foto’s laten de voorzijde van mijn rechter enkel zien.
Figuur 3 - Röntgenfoto's van voor en na de operatie
Mijn binnenste enkelknokkeltje (rechts op de foto - uiteinde van mijn scheenbeen) is met een schroef weer vastgezet aan mijn scheenbeen. Met een plaat en schroeven heeft de chirurg mijn kuitbeen proberen te repareren. En verder is er nog een lange horizontale schroef geplaatst om mijn kuitbeen aan mijn scheenbeen te fixeren. Dit is ter ondersteuning van het herstel van de zogenaamde syndesmose. Een syndesmose is een verbinding van beenderen door sterk bandweefsel (ligamenten). Deze banden maken dat er een sterke vork ontstaat waar de voet in opgesloten wordt en in kan scharnieren. Deze banden zijn niet in beeld te brengen op een röntgenfoto. Toch weten we dat de syndesmose beschadigd is omdat mijn voet zich tijdens de val heeft kunnen verplaatsen naar de buitenzijde van mijn onderbeen (zie figuur 2 en 3 in mijn verhaal van 28 december).
Er is besloten dat ik de komende 4 weken nog gips zal moeten dragen. Ik mag het been zeker nog niet belasten. De natuur zal zijn werk moeten doen en ik hoop dat de röntgenfoto’s die dan gemaakt zullen worden, het herstel van botweefsel zullen laten zien.
Daar zat ik dan. Op donderdagavond 28 december. In een rolstoel op de spoedeisende hulp van het Westfriesgasthuis in Hoorn.
Ik was tijdens springles op een ongelukkige manier van mijn paard gevallen. Ik lag op de grond en ik wist meteen dat het mis was… Alsof mijn voet los hing van mijn onderbeen…
Tja, en toen kwam het moment dat mijn paardrijlaars toch écht uit moest… Tot zover had deze strakke laars nog als een soort spalk gefungeerd. Gelukkig heb ik een lange rits in mijn laars en kon ik daardoor mijn been en voet eruit frummelen. Bij het zien van mijn been schrok ik flink! Ik herkende mijn eigen been niet! Mijn voet stond niet meer in lijn met mijn onderbeen (zie figuur 2).
Het was meteen duidelijk dat er röntgenfoto’s gemaakt moesten worden. De röntgenfoto’s lieten verschillende breuken zien. Eén breuk in mijn scheenbeen (boven mijn binnenste enkelknokkeltje) en 3 breuken in mijn kuitbeen.
Op de foto (zie figuur 3) is het duidelijk zichtbaar. De foto toont mijn rechterbeen vanaf de voorzijde. Het grote lange bot rechts is mijn scheenbeen, de binnenzijde van mijn rechter onderbeen. Het dunne lange bot links is mijn kuitbeen, de buitenzijde van mijn rechter onderbeen. Samen vormen zij mijn enkelvork waar mijn voet (sprongbeen) in rust. Mijn sprongbeen moet eigenlijk in het verlengde van mijn scheenbeen staan. En dat is nu niet bepaald het geval…
Na het maken van de röntgenfoto werd besproken wat het plan van aanpak zou zijn. Mijn enkel was te gezwollen om te opereren. Er is dan teveel kans op complicaties. Zoals het ontstaan van ontstekingen en infecties door het niet goed kunnen sluiten van de huid. Dus de breuken en het sprongbeen moesten worden gerepositioneerd (zie figuur 5) en vervolgens met gips gespalkt worden. En dan was de verwachting dat ik over een week of 1,5 week geopereerd zou kunnen worden. Mij werd aangeraden om mijn been goed hoog te houden. Mijn enkel moet iets hoger liggen dan mijn knie en mijn knie moet vervolgens weer iets hoger liggen dan mijn heup. Op woensdag 3 januari heb ik een controle afspraak gepland staan.
Woensdag 3 januari had ik een controle afspraak in het ziekenhuis. Ze hebben mijn gips verwijderd en de trauma-chirurg in opleiding heeft mijn enkel bekeken. Wat had ik graag nog vóór het weekend geopereerd willen worden! Maar helaas, mijn enkel was nog veel te dik. De kans op ontstekingen en infecties is veel te groot als ze na de operatie de huid niet goed kunnen sluiten. Dus de afspraak werd gemaakt dat ik op maandagochtend 8 januari om 8 uur mijn enkel moest laten controleren. Als deze voldoende was afgenomen qua zwelling dan mocht ik mij melden in de centrale hal en zou een gastheer of gastvrouw mij naar de afdeling brengen. En tot die tijd… Been hoog houden!
Eindelijk! Uit de controle blijkt dat ik vandaag geopereerd kan worden! Ik ga niet beweren dat ik er zin in heb… Maar ik ben zó blij als alles weer aan elkaar vastzit! Het klinkt misschien een beetje gek… Maar ondanks het gips, voel ik dat het los zit van binnen. Ik voel het soms knakken en ploppen (verschuiven?!)… Bah! Naar gevoel! Zo ook het gevoel in mijn been van ‘vollopen’, als ik mijn been maar éven in verticale positie breng. Die drukverhoging voelt heel vervelend! Ik ben er klaar mee! Opereren die handel!
Ik heb deze ochtend niet meer mogen eten, alleen maar heldere vloeistoffen mogen drinken. Voorafgaand aan de operatie is het belangrijk dat mijn blaas goed leeg is. Oei, wat heb ik een trek gehad die ochtend!
Om half 11 ben ik naar de O.K. gereden. Al mijn gegevens worden nogmaals gecheckt. Wie ben ik? Wat is mijn geboortedatum? Heb ik allergieën? Wat gaat er gebeuren? Enzovoort.
In samenspraak met de anesthesiste hebben we gekozen voor een ruggenprik. Uiteindelijk kies ik ook voor een roesje. Laat mij maar even lekker slapen. Ik geloof niet dat ik behoefte heb aan het horen van een boor. Evenals het overleg tussen chirurgen… Ik begrijp teveel van de medische taal, ben ik bang.
Verder ben ik super blij met de traumachirurg en de traumachirurg in opleiding! Vooraf hoopte ik al dat zij deze operatie zouden gaan uitvoeren. Ik heb ze nog even toegefluisterd dat ik weer terug wil in het paardrijzadel. En dat het fijn zou zijn als de bewegingsvrijheid van mijn enkelgewricht weer zo groot mogelijk wordt. Misschien dat ze dan extra hun best doen 😉
En dan word je weer langzaam wakker op de verkouverkamer… Met een raketje (ijsje) in je hand… En klapperende kaken… De gipsverbandmeester komt mijn enkel en onderbeen van gips voorzien. Ik vraag hem of hij ervoor wil zorgen dat mijn enkel alvast in een 90 graden hoek staat. Tja, ik voel nu toch nog niets en dan hebben we die mobiliteit alvast maar gewonnen!
Ik herstel vlot en word al gauw teruggereden naar zaal. Omstreeks 14u ben ik daar weer. Er moeten een aantal dingen gebeuren voordat ik weer terug naar huis mag.
In de loop van de namiddag voel ik mij steeds beroerder worden. De pijn neemt toe… Ik word misselijk… Ik weet mij geen houding meer te geven!
Vanuit de fysiotherapie weet ik dat afleiding de allerbeste pijnstiller is. Het brein kan zich maar op één ding tegelijk concentreren. Als de focus volledig op de PIJN gericht is, ervaar je de pijn ook intenser. Dit is ook één van de redenen waarom we ’s nachts in bed (niets doen) de pijn ook als vervelender ervaren dan overdag (afleiding).
Maar wat ik ook probeerde (met mijn buurman kletsen, tijdschrift lezen, radio/muziek luisteren, storytell…), het hielp voor geen meter!
Na enkele probeersels wat betreft pijnstillers en infuus, werd mij verteld dat er nog een plan C was. Maar dan mocht ik niet meer naar huis. Dat vond ik totaal niet erg! In deze conditie wilde ik niet eens naar huis! De verpleegkundige had overleg gehad met de anaesthesist. Een injectie dipidolor in mijn dijbeen zou mogelijk een goede pijnstillende werking kunnen hebben. Wát een héérlijk middel! Er gleed eindelijk een bepaalde rust over mij heen.
